انواع سیستم های مدیریت شبکه
بیشتر معماریهای مدیریت شبكه از ساختار پایه ای و مجموعه روابط یكسان استفاده می كنند .
ایستگاههای نهایی ( دستگاههای مدیریت شده ) از قبیل سیستم های كامپیوتری و دیگر دستگاههای شبكه هنگامی كه مشكلی را تشخیص می دهند ، نرم افزاری را راه اندازی می كنند كه آنها را قادر می سازد تا هشدارهایی را ارسال كنند .( بعنوان مثال ، هنگامی كه یكی از حدود آستانه ای كه كاربر تعیین كرده ، از حدود خود متجاوز شود) . بمحض دریافت این هشدارها ، نهادهای مدیریت برای واكنش بوسیله اجرای یك دستور یا مجموعه ای از اعمال ، برنامه ریزی شده اند كه شامل موارد زیر است :
۱) اخطار به كاربر
۲) ثبت رویدادها
۳) خاموش كردن سیستم
۴) تلاش خوكار برای تعمیر سیستم
نهادهای مدیریت برای كنترل مقادیر متغیرهای مشخص می توانند از ایستگاههای نهایی ، نمونه برداری كنند. نمونه برداری (polling) می تواند خودكار باشد یا بوسیله كاربر آغاز شود اما عامل ها (Agents) در دستگاههای مدیریت شده به همه نمونه برداری ها واكنش نشان می دهند.
عاملها (Agents) ماژولهای نرم افزاری هستند كه ابتدا در جایی كه مقیم هستند ، اطلاعات مربوط به دستگاههای مدیریت شده را كامپایل كرده و سپس این اطلاعات را در پایگاه داده مدیریت ذخیره می كنند و در نهایت این اطلاعات را برای نهادهای م دیریت در سیستم های مدیریت شبكه (NMS) توسط پروتكلهای مدیریت شبكه فراهم می كنند .
پروتكلهای مدیریت شبكه مشهور شامل پروتكل مدیریت شبكه ساده (SNMP) و پروتكل اطلاعات مدیریت مشترك (CMIP) می باشند .